By Redactie
Burgemeester David Moolenburgh droeg een indrukwekkende 4-mei toespraak voor bij de herdenking om 20.00u bij het monument aan de Van Lennepweg. Hij sprak over het verhaal van verzetsstrijder Wim Gertenbach en de lessen die wij vandaag de dag kunnen trekken uit de strijd voor vrijheid.
Ook sprak Moolenburgh zijn waardering uit richting het Jongerenwerk, dat rond om 4 en 5 mei verschillende ontmoetingen organiseert om het verhaal van de oorlog levend te houden.
Aan de bijeenkomst bij het monument ging een stille tocht vanuit de Protestantse kerk in het centrum aan vooraf. Een grote groep mensen kwam samen. Er kwam een aantal sprekers aan het woord, waaronder dus de burgemeester. Nadat de Last Post klonk, was het twee minuten stil.
Na het moment van stilte volgde de toespraak van de burgemeester, een gedicht door basisschoolleerlingen en de kransleggingen.
Lees hier de volledige tekst van de toespraak van Moolenburgh
Dames en heren, Morgen vieren wij onze vrijheid en vandaag herdenken we de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog en de vele missies na 1945. Het is van groot belang dat wij bij onze geschiedenis stil blijven staan. Jaar in, jaar uit. Dag na dag. Wie in deze tijd een bezoek brengt aan Zandvoorts museum ziet de prachtige tentoonstelling over Zandvoorters die bekend of beroemd zijn. En tussen de verschillende sporthelden, artiesten en kunstenaars is er ook een mooie speciale plek ingericht voor de Zandvoortse verzetsstrijder Wim Gertenbach. Hij was de drukker van de verzetskrant Parool en kwam uit Zandvoort. In het museum is zijn verhaal te lezen. Ook zijn verzetskruis, trouwfoto en zijn indrukwekkende afscheidsbrief zijn er te zien. Afgelopen zaterdag heb ik tijdens een radio- uitzending van onze lokale omroep kennis gemaakt met de familie van Wim Gertenbach. Zij vertelden over zijn drang om verzet te bieden tegen de bezetter en dat hij dit met de dood heeft moeten bekopen. Het is dit jaar precies tachtig jaar geleden dat hij samen met anderen die voor de illegale krant werkten op de Leusderheide is vermoord. Elk jaar leggen wij op 5 februari een krans bij zijn graf en wordt hij in stilte herdacht. Wat het verhaal van Wim Gertenbach des te wranger maakt is dat twee maanden na zijn dood zijn vrouw en drie kinderen omkwamen tijdens een bombardement in Haarlem. Tijdens dezelfde radio-uitzending hoorde ik ook het verhaal van Liesje. Zij was 3 jaar toen ze tijdens de Tweede wereldoorlog uit de Hollandsche Schouwburg – Hier werden alle Amsterdamse Joden verzameld voor zij op transport gingen - in een jute zak werd weg gesmokkeld naar een onderduikadres. Hierover verschijnt een boek. Een indrukwekkend verhaal over angst, onmacht en de gruwelen van de Jodenvervolging. Het lijken verhalen uit een ver verleden. Maar ze leren ons de lessen voor vandaag. Racisme, haat en buitensluiting. Het begint op het moment dat de één zich superieur voelt boven de ander. Omdat diegene vindt dat hij langere rechten heeft. Of omdat de cultuur van de ander niet aansluit bij de eigen cultuur. Het begint klein: ..die is anders, ..die hoort niet bij ons. …die willen we hier niet. De geschiedenis leert ons dat we dan altijd op onze hoede moeten zijn. Want helaas is dit van alle tijden. Niet alleen de Tweede Wereldoorlog, maar helaas ook van vandaag de dag. Laten we Zandvoort de plek zijn waar iedereen mag zijn wie hij of zij wil zijn. Het maakt daarbij niet uit wat jouw culturele achtergrond is. Juist in een klein land als het onze is de Nederlandse cultuur door de eeuwen heen ontstaan door de vele invloeden van andere culturen. De boodschap van 4 mei is dan ook meer dan alleen het herdenken van de gevallenen. De vele doden vertellen ons ons ook een verhaal; - Het verhaal dat we waakzaam moeten zijn, - Het verhaal dat we niemand mogen buitensluiten, - En het verhaal dat als iemand een andere mening heeft dat we daar respect voor moeten hebben. We leven in onrustige tijden. Zo is er oorlog op een dag rijden hier vandaan. In ons dorp vangen we Oekraïense vluchtelingen op en laten we vooral ook het dorp zijn waar mensen welkom zijn die een veilige plek zoeken om te leven. Dames en heren, Laten we luisteren naar de verhalen van Wim Gertenbach en de mensen rond Liesje. Zij gingen niet mee met de grote stroom. Maar waren alert. Ze zagen hun wereld veranderen. En accepteerden dit niet. Liesje werd ondergebracht op een onderduikadres. Ondanks dat men wist dat het bij ontdekking de dood betekende. Wim Gertenbach drukte met gevaar voor eigen leven een verzetskrant en informeerde daarmee de bevolking over de gruwelen van de Duitse bezetter. 4 Mei, dames, heren, jongens en meisjes houdt ons een spiegel voor: Wat zou ik zelf doen in deze situatie? Zou ik ook in verzet gaan of zou ik mijn mond houden omdat de grote menigte ook zwijgt? Het is vaak goed om op een dag als vandaag ook bij deze vragen stil te staan. Samen liepen we in stilte naar deze herdenkingsplek. Ook de Zandvoortse jeugd heeft zich inmiddels bij ons aangesloten. Zij kwamen gelijktijdig met hun stille tocht aan vanaf het Pluspunt. Er is er de afgelopen tijd veel aandacht geweest voor de boodschap van 4 mei naar jongeren. Zo organiseert het Jongerenwerk deze dagen ontmoetingen tussen jong en oud om van elkaar te leren. Zo kan de boodschap doorgegeven worden. Het is aan ons allemaal om te leren van onze geschiedenis en de verhalen te blijven vertellen. Gister, vandaag, morgen en alle dagen die komen.
